Μέχρι πριν λίγο καιρό, στο Deal του Antenna έπαιζε ο παίχτης μόνος του και μόνος του καλούνταν να απαντήσει στις προσφορές του τραπεζίτη.
Τώρα όμως με το Super Deal, ο παίκτης έχει μαζί [?] του και όλο του το σόι. Βλέποντας λοιπόν όλο αυτό το αλαλούμ με τους συγγενείς να συμμετέχουν στο παιχνίδι μπορούμε να βγάλουμε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα αλλά πιο πολύ το εξής και ειδικά στις περιπτώσεις όπου ο παίκτης είναι το παιδί και το σόι περιλαμβάνει μανάδες [τα αυτά ισχύουν και όταν παίζει ο σύζυγος και συμμετέχει η σύζυγος]:
οι Έλληνες έχουν γίνει [ή μήπως ήταν πάντα???] ένας λαός ο οποίος προτιμά τη σιγουριά του και το βόλεμά του χωρίς να είναι διατεθιμένος να αναλάβει κανέναν κίνδυνο προκειμένου να φτάσει κάποια στιγμή το στόχο του.
Το χειρότερο όμως είναι ότι οι γονείς και οι σύζυγοι, δηλαδή οι άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι δίπλα μας για να μας στηρίζουν και να μας δίνουν φτερά, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας τα κόβουν και μας εμποτίζουν με αυτή τη νοοτροπία του άκοπου και ακίνδυνου βολέματος. Και εξηγούμαι:
όταν πηγαίνεις να παίξεις σε ένα τέτοιο τηλεπαιχνίδι ξεκινάς με το εξής δεδομένο: ΔΕΝ χάνεις τίποτα. Έχεις πάει να κερδίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα αλλά σε κάθε περίπτωση δεν πήγες εκεί βάζοντας λεφτά από την τσέπη σου οπότε το να κερδίσεις κάποια χρήματα περισσότερα ή λιγότερα λίγη πραγματική διαφορά κάνει.
Για όσους γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, ο παίκτης από ένα σημείο και μετά μένει με κάποιες βαλίτσες που δεν έχουν ανοίξει και με μία προσφορά από τον τραπεζίτη. Όταν έχεις ακόμη στο παιχνίδι ποσά της τάξεως των 200.000 και 500.000 ευρώ, προσφορά 40.000 ευρώ και πρέπει να ανοίξεις ακόμη 2 βαλίτσες για να πάρεις την επόμενη προσφορά έχεις να σκεφτείς το εξής: ότι για να βγάλω από το παιχνίδι και τα δύο μεγάλα ποσά πρέπει να είμαι τόσο γκαντέμης που ό,τι και να κάνω χαμένος θα βγω. Τις πιο πολλές φορές ο παίχτης σκέφτεται λογικά και θέλει να ρισκάρει. Έλα όμως που πέφτει πάνω του η σύζυγος, η θεία, η μάνα και αρχίζει τα "Πάτα το! Πάτα το!" λες και ο παίχτης εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζει το υπέρτατο δίλημμα της ζωής του. Και είναι πραγματικά εκνευριστικό το πόσο γρήγορα αρχίζουν οι πιέσεις ενώ οι συγγενείς βλέπουν ότι οι πιθανότητες ο άνθρωπός τους να φύγει με ένα κάρο λεφτά είναι πολλές. Αντί να του δώσουν κουράγιο [πομπώδης έκφραση όταν μιλάμε για τηλεπαιχνίδι αλλά δεν μπορούσα να βρω καλύτερη] και να τον ωθήσουν να ρισκάρει - όχι σε βαθμό παράλογο αλλά αν δε ρισκάρεις και λίγο τι πήγες να κάνεις εκεί και στο κάτω κάτω αν χάσεις έχασες - όλοι προσπαθούν να τον πείσουν ότι πρέπει να σταματήσει εκεί το παιχνίδι ώντας τόσο σίγουροι ότι στη συνέχεια όλα θα χαθούν.
Και είναι τόση η @#$%^&*& της ελληνίδας συγγενούς που όταν ένας παίχτης συνέχισε το παιχνίδι, ρίσκαρε και έχασε, αυτή του είπε: "Στο είχα πει εγώ"!!!!!
Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν είναι το Super Deal. Είναι ότι βλέπουμε πρώτη φορά τον τρόπο που λειτουργεί η ελληνική οικογένεια μπροστά στην ευκαιρία του χρήματος και κατανοούμε τρομακτικά πράγματα. Τι άνθρωποι βγαίνουν άραγε από οικογένειες που καταδικάζουν το ρίσκο και όχι απλά δε δείχνουν κατανόηση αλλά είναι έτοιμες να σου την πούνε μόλις παραβείς τις "σοφές τους συμβουλές"?
Πόσο στέκει στην Ελλάδα το "πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται μία σπουδαία γυναίκα" όταν η μέση σύζυγος προσπαθεί να ευνουχίσει το αρσενικό δημιουργώντας του απέχθεια προς τον κίνδυνο που στο κάτω κάτω αυτός ο κίνδυνος θα δημιουργήσει συνθήκες για ένα καλύτερο και ευτυχέστερο [ΚΑΙ πλουσιότερο] μέλλον?
Τώρα όμως με το Super Deal, ο παίκτης έχει μαζί [?] του και όλο του το σόι. Βλέποντας λοιπόν όλο αυτό το αλαλούμ με τους συγγενείς να συμμετέχουν στο παιχνίδι μπορούμε να βγάλουμε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα αλλά πιο πολύ το εξής και ειδικά στις περιπτώσεις όπου ο παίκτης είναι το παιδί και το σόι περιλαμβάνει μανάδες [τα αυτά ισχύουν και όταν παίζει ο σύζυγος και συμμετέχει η σύζυγος]:
οι Έλληνες έχουν γίνει [ή μήπως ήταν πάντα???] ένας λαός ο οποίος προτιμά τη σιγουριά του και το βόλεμά του χωρίς να είναι διατεθιμένος να αναλάβει κανέναν κίνδυνο προκειμένου να φτάσει κάποια στιγμή το στόχο του.
Το χειρότερο όμως είναι ότι οι γονείς και οι σύζυγοι, δηλαδή οι άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι δίπλα μας για να μας στηρίζουν και να μας δίνουν φτερά, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας τα κόβουν και μας εμποτίζουν με αυτή τη νοοτροπία του άκοπου και ακίνδυνου βολέματος. Και εξηγούμαι:
όταν πηγαίνεις να παίξεις σε ένα τέτοιο τηλεπαιχνίδι ξεκινάς με το εξής δεδομένο: ΔΕΝ χάνεις τίποτα. Έχεις πάει να κερδίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα αλλά σε κάθε περίπτωση δεν πήγες εκεί βάζοντας λεφτά από την τσέπη σου οπότε το να κερδίσεις κάποια χρήματα περισσότερα ή λιγότερα λίγη πραγματική διαφορά κάνει.
Για όσους γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, ο παίκτης από ένα σημείο και μετά μένει με κάποιες βαλίτσες που δεν έχουν ανοίξει και με μία προσφορά από τον τραπεζίτη. Όταν έχεις ακόμη στο παιχνίδι ποσά της τάξεως των 200.000 και 500.000 ευρώ, προσφορά 40.000 ευρώ και πρέπει να ανοίξεις ακόμη 2 βαλίτσες για να πάρεις την επόμενη προσφορά έχεις να σκεφτείς το εξής: ότι για να βγάλω από το παιχνίδι και τα δύο μεγάλα ποσά πρέπει να είμαι τόσο γκαντέμης που ό,τι και να κάνω χαμένος θα βγω. Τις πιο πολλές φορές ο παίχτης σκέφτεται λογικά και θέλει να ρισκάρει. Έλα όμως που πέφτει πάνω του η σύζυγος, η θεία, η μάνα και αρχίζει τα "Πάτα το! Πάτα το!" λες και ο παίχτης εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζει το υπέρτατο δίλημμα της ζωής του. Και είναι πραγματικά εκνευριστικό το πόσο γρήγορα αρχίζουν οι πιέσεις ενώ οι συγγενείς βλέπουν ότι οι πιθανότητες ο άνθρωπός τους να φύγει με ένα κάρο λεφτά είναι πολλές. Αντί να του δώσουν κουράγιο [πομπώδης έκφραση όταν μιλάμε για τηλεπαιχνίδι αλλά δεν μπορούσα να βρω καλύτερη] και να τον ωθήσουν να ρισκάρει - όχι σε βαθμό παράλογο αλλά αν δε ρισκάρεις και λίγο τι πήγες να κάνεις εκεί και στο κάτω κάτω αν χάσεις έχασες - όλοι προσπαθούν να τον πείσουν ότι πρέπει να σταματήσει εκεί το παιχνίδι ώντας τόσο σίγουροι ότι στη συνέχεια όλα θα χαθούν.
Και είναι τόση η @#$%^&*& της ελληνίδας συγγενούς που όταν ένας παίχτης συνέχισε το παιχνίδι, ρίσκαρε και έχασε, αυτή του είπε: "Στο είχα πει εγώ"!!!!!
Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν είναι το Super Deal. Είναι ότι βλέπουμε πρώτη φορά τον τρόπο που λειτουργεί η ελληνική οικογένεια μπροστά στην ευκαιρία του χρήματος και κατανοούμε τρομακτικά πράγματα. Τι άνθρωποι βγαίνουν άραγε από οικογένειες που καταδικάζουν το ρίσκο και όχι απλά δε δείχνουν κατανόηση αλλά είναι έτοιμες να σου την πούνε μόλις παραβείς τις "σοφές τους συμβουλές"?
Πόσο στέκει στην Ελλάδα το "πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται μία σπουδαία γυναίκα" όταν η μέση σύζυγος προσπαθεί να ευνουχίσει το αρσενικό δημιουργώντας του απέχθεια προς τον κίνδυνο που στο κάτω κάτω αυτός ο κίνδυνος θα δημιουργήσει συνθήκες για ένα καλύτερο και ευτυχέστερο [ΚΑΙ πλουσιότερο] μέλλον?
